De ik-figuur, de Portugees-joodse Jacques Suasso Henriques, leraar aan het Joods Gymnasium, komt terecht in het doorgangskamp Westerbork. Wie hem heeft verraden weet hij niet, al zal het te maken hebben met het feit dat hij zomaar zijn klas verliet en de school uitliep nadat hij hoorde dat de moeder van Selma, een meisje uit zijn klas, was opgepakt. Gehaast vertelt hij zijn verhaal. Gehaast, omdat hij in de strafbarak zit en elke week op transport naar Auschwitz kan worden gezet. ‘Een week van welgeteld zeven dagen. Wij allen leven hier bij die week; die begint op dinsdagochtend en eindigt op dinsdagochtend: op de minuut dat de trein wegrijdt’.

Als het transport vertrokken is, is er – om de geïnterneerden wat op te beuren, een revue vol grappen en vrolijkheid. Jacques kan er echter niet om lachen. Eigenlijk kan hij alleen nog lachen met de joodse godsdienstleraar, Jeremia Hirsch. Om daarna ‘ineens midden in een gesprek, een echt, een “diep” gesprek te zitten’.
De rebbe – zoals Jacques hem noemt – zet bij hem een Werdegang in. Begonnen als adjudant, en later tevens spion, van de Ordedienst (O.D.), leert hij door hem het kwaad te zien. Hij was ‘in de baan der banen’ terecht gekomen door toedoen van de vader (Vati), Siegfried Israël Cohn van een van de jongens op school. Hij hoopt op die manier niet op transport te worden gesteld.

‘De trein’, schrijft hij, ‘is de duivel. Zoals hij uit het duister opdoemt met zijn dofglorende koplampen, zoals hij met een schril gefluit zijn triomf over ons uitgilt, zoals hij klotsend-bonkend langzaam langs het perron glijdt en eindelijk stilstaat in heet gesis en ontzaglijke kracht, de draak uit een boosaardige mythe. Plotseling staat hij midden in het kamp, als door een toverspreuk uit de hel omhoogbezworen.’

Jacques weet dat Jeremia Hirsch op de lijst naar Sobibor staat, samen met zijn vrouw en hun tweeling. Op het perron laat Hirsch bij de trein een boekje vallen, dat Cohn wegschopt. Op dat moment vliegt Jacques hem aan, raapt het boekje op en geeft het aan de instappende rebbe, die hem vervolgens zegent. De O.D.-ers rennen op bevel van Cohn op Jacques af, schoppen en slaan hem. De volgende dag gaat hij ook op transport naar Sobibor. Samen met zijn vrouw, Dé die hem zijn eigen voornaam, Jacob, weer teruggeeft. Een naam die de hele kamptijd als zijn geweten mee was gegaan (‘het was niet zo onbeduidend’ zegt Jacob bijvoorbeeld).