De tocht van een jonge gehuwde vrouw, die met angstwekkende vaart op haar zware motorfiets, die met haar vergroeid lijkt, van haar woonplaats in de Franse Elzas naar haar minnaar in Heidelberg snelt, terwijl zij in gedachten de voorafgaande maanden opnieuw beleeft. Tegelijk beschrijft deze roman de relatie die zij heeft met de motor waarop zij haar escapades over de grens naar haar minnaar maakt.

In deze dubbele, verfijnd sado-masochisitische relatie zijn symboliek en realiteit dermate verweven, dat een subtiele nieuwe mythe van naar de toppen gevoerde seksualiteit, van erotisch gemotiveerd mechanich geweld, van erotische macht en onderworpenheid ontstaat.

Mandiargues beheerst zijn thema, dat van de allerhoogste moderniteit is, met superieure intelligentie en laat het nergens tot platvloers erotisch naturalisme verworden. Vertaalster Jenny Tuin heeft er met succes naar gestreeft om in het Nederlands de zeer speciale structuur van Mandiargues’ proza te behouoden, waardoor ook in de vertaling zijn hooggeculitveerde, zintuiglijke en verfijnd-decadente stijl te genieten valt.

Het is bewonderenswaardig om te zien hoe de loop van het verhaal en de stuwing van het proza harmonisch samenvloeien naar het als onvermijdelijk ervaren einde, waarin, zoals het behoort bij een dergelijke exaltatie, de seksualiteit verbonden wordt met de dood onder glimlach van een met doornen gekroonde Bacchus.