William Maxwell beschrijft op onnavolgbare wijze twee families, twee ongelukkige huwelijken en een aandoenlijke vriendschap. Hij schrijft over teloorgegane en nieuwe liefde, jaloezie en verraad. Maxwell is een meester van de emotie. Hij heeft, zoals John Updike schreef, een ‘onschatbare bijdrage geleverd aan de grote Amerikaanse encyclopedie van de sentimenten’. Er zijn weinig auteurs die zo nauwkeurig vertellen over niet gestelde vragen en pijnlijke tekortkomingen in een jeugd en tegelijkertijd heeft ook amper iemand het leven op het platteland zo liefdevol en onsentimenteel beschreven als Maxwell. Zijn gevoel voor het veelzeggend detail is verbluffend.

Met Tot ziens, tot morgen, die ’tragedie van emoties’ uit het Illinois van de jaren twintig, heeft William Maxwell, die als grote voorbeeld wordt geroemd door schrijvers als Richard Ford, John Cheever, John Updike en Michael Ondaatje, een klein, maar groots meesterwerk geschreven.

De schrijver schetst de grote gevolgen van een relatief kleine gebeurtenis in het verleden. De verteller, nu een man op leeftijd, doet een verlate poging om zijn jeugdvriend zijn sympathie en medeleven te betuigen naar aanleiding van een tragedie in het verleden. Toen het incident zich voordeed, was hij niet in staat zijn gevoelens onder woorden te brengen. Ook in een latere ontmoeting met zijn jeugdvriend verzuimt hij hem zijn begrip en medeleven te tonen. Pas veel later beseft hij wat hij had moeten zeggen of hoe hij desnoods met een zwijgend gebaar zijn sympathie had kunnen laten zien. Dit heeft grote gevolgen voor zijn gevoelsleven. Zijn verzuim bezorgt de hoofdpersoon een schaamtegevoel en spijt in zijn verdere leven. De schrijver beschrijft dit dilemma op een indringende melancholieke wijze.