In 1980 verscheen, na een gynaecologisch tribunaal, het gynaecologisch zwartboek: vol verhalen over ondeskundig en bevoogdend optreden van vrouwenartsen. De klachtenreeks was uitgebreid.

Gynaecologen verwijderden te vaak baarmoeders. Ze opereerden bijna automatisch in geval van vaginisme. Ze luisterden niet naar de wensen die vrouwen zelf hadden ten aanzien van anticonceptie of bevalling. Ze beslisten eigenmachtig over sterilisatie van een vrouw als zij haar gezin voltooid achtten. Bovendien vergaloppeerden ze zich bij de geboorte van een kind met opmerkingen als ‘Jammer meneer, weer een meisje’.

Bezwaarlijk was ook dat het specialisme voornamelijk door mannen werd beoefend. Toch zagen de feministische critici het inadequate functioneren van huisartsen en gynaecologen niet als een louter persoonlijk tekortschieten. Hun aanklachten waren vooral gericht tegen de medische wetenschap en de geneeskundige opleidingen: die werden veroordeeld als te kil en te technisch.

Daarnaast klaagden zij het maatschappelijke systeem van ongelijkheid tussen de seksen aan, ofwel ‘het patriarchaat’. In dat verband beriepen zij zich op vrouwenhaat in het algemeen, het verhaal over de (mannelijke) mediese stand en zijn macht over vrouwen.