De vijf toneelstukken van Jean Genet zijn verrassende Grand Guignolstukken over de onmenselijkheid van de mens jegens de mens. Twee van die stukken zijn achter de tralies geschreven: De meiden, waarin twee dienstboden hun vijandschap tegenover de mevrouw des huizes uiten en tenslotte in daden omzetten; en Onder toezicht, waarin drie gevangen zittende misdadigers zich te buiten gaan aan wensdromen over gruwelen, die plotseling werkelijkheid worden.

De overige drie, Het balkon, De negers en zijn laatste stuk, Les paravents (over de verhouding tussen de Algerijnse Arabieren en de Franse kolonisten), zijn geschreven sedert hij in 1948 in vrijheid is gesteld nadat president de president hem gratie had verleend op verzoek van illustere mede-literatoren als Cocteau, Gide en Sartre.

Genet’s werken zijn smalend ‘wraakoefeningen’ genoemd; zelfs heeft men hem als ‘de meest verdorven auteur die thans voor het toneel schrijft’ betiteld. Ondanks zijn privéleven, waaraan zoveel publiciteit is gegeven, heeft men hem begroet als ‘de belangrijkste schrijver die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk is verschenen’ uitgeroepen.

De aanbevelingsbrieven die men Genet als toneelschrijver kan meegeven zijn indrukwekkend: , dat, zoals een recensent het heeft uitgedrukt, de indruk wekt alsof ‘de wereld één groot bordeel is dat door fetisjisten met hoogmoedswaanzin bezocht wordt’, is in 1960 het beste stuk van Broadway geworden, en sindsdien is er een film van gemaakt.

Een ander bekroond stuk van Genet, De negers, heeft een rolbezetting die uit louter negers bestaat die op primitieve wijze de rituele schofferingen van een blanke vrouw opvoeren. Beide stukken hebben van Londen toe Los Angeles een record aantal opvoeringen op hun naam.